এমুঠি নিমখ, এগিলাছ পানী আৰু এটা হ্ৰদ

বিমৰ্ষ মনেৰে অসুখী যুৱক এজন আহি বৃদ্ধ শিক্ষকগৰাকীক লগ কৰিলে আৰু আৰু ক’লে যে জীৱনটো তেওঁৰ বাবে বৰ দুঃসহ হৈ পৰিছে, সেয়ে তেওঁক তাৰ এটা সমাধান লাগে৷

শিক্ষকজনে অসুখী যুৱকজনৰ হাতত নিমখ এমুঠি দি এগিলাছ পানীত সেইখিনি মিহলাই খাবলৈ দিলে৷

“কেনেকুৱা লাগিল খাই?”- শিক্ষকজনে সুধিলে৷

“ভয়াবহ!”- যুৱকজনে মুখ বিকটাই ক’লে৷

শিক্ষকজনে এইবাৰ যুৱকজনক কাষৰে ­হ্ৰদ এটাৰ পাৰলৈ লৈ গ’ল আৰু আগবাৰৰ দৰেই হাতত এমুঠি নিমখ দি সেইখিনি হ্ৰদৰ পানীত চটিয়াই দিবলৈ ক’লে৷ তাৰ পাছত তেওঁ যুৱকজনক হ্ৰদৰ পানী অলপ খাই চাবলৈ দিলে৷

“এইবাৰৰ সোৱাদটো কেনেকুৱা?”- বৃদ্ধ শিক্ষকজনে সুধিলে৷

“ভাল৷”- অসুখী যুৱকে আংশিক সন্তুষ্টিৰে কলে৷

“তুমি অকল নিমখখিনি কেতিয়াবা খাই চাইছানে?”- শিক্ষকজনে আকৌ সুধিলে৷

“ওহোঁ৷”- অসুখী যুৱকে মূৰ জোকাৰিলে৷

শিক্ষকগৰাকীয়ে এইবাৰ যুৱকজনৰ কাষত বহি লৈ গভীৰ মমতাৰে তেওঁৰ হাত এখন নিজৰ দুহাতত তুলি লৈ ক’বলৈ ধৰিলে- “বুজিছা ডেকা ল’ৰা, জীৱনৰ দুঃখবোৰ আচলতে খাটি নিমখ, একেবাৰে খাটি৷ জীৱনত দুঃখৰ পৰিমাণো সকলোৰে বাবে সমান, অলপো কম-বেছি নহয়৷ কিন্তু আমি সোৱাদ লোৱা দুঃখৰ পৰিমাণ নিৰ্ভৰ কৰে দুঃখবোৰ ভৰাই থোৱা পাত্ৰটোৰ আয়তনৰ ওপৰত৷ সেয়ে যেতিয়াই তুমি দুঃখত পৰা, তুমি কৰিব পৰা মাথোঁ এটাই কাম আছে – নিজৰ বাস্তৱিক অনুভৱ আৰু দৃষ্টিভংগীৰ পৰিসৰ বহলাই পেলোৱা৷ ক্ষুদ্ৰ পৰিসৰৰ ভিতৰত চেপি-কুচি নাৰাখি দুঃখবোৰ আনৰ সৈতে ভগাই লোৱা৷ এটা কণমান গিলাছ হৈ নাথাকিবা, এটা হ্ৰদ হোৱাৰ চেষ্টা কৰা৷ তুমি ততকে ধৰিব নোৱাৰিবা - শিল যেন গধুৰ দুঃখবোৰ কেনেকৈ থিতাতে তুলা যেন পাতল হৈ পৰিল!…

(ইণ্টাৰনে’টত পঢ়া অনামী লেখকৰ এটা অণুগল্পৰ আলমত) 

ঈশ্বৰৰ সৈতে এসাঁজ

এটা সৰু ল’ৰাই এবাৰ ঈশ্বৰক লগ পাবলৈ বৰকৈ মন মেলিলে। সি জানিছিল যে ঈশ্বৰক বিচাৰি যাবলৈ হ’লে বহুদূৰ বাট বুলিব লাগিব, সেয়ে সি তাৰ সৰু মোনাটোত কেইটামান চিপছৰ পেকেট আৰু এবটল ফলৰ ৰস ভৰাই ঘৰৰ পৰা ওলাই আহিল।

ঘৰৰ পৰা অলপ দূৰ গৈয়েই সি এগৰাকী বৃদ্ধাক লগ পালে। বৃদ্ধাগৰাকী পাৰ্ক এখনত অলসভাৱে বহি আছিল। ল’ৰাটো গৈ তেওঁৰ কাষতে বহিল আৰু ফলৰ ৰসৰ বটলটো উলিয়াই এঢোক খাই ল’ব খুজিলে। তেনেতে সি মন কৰিলে যে কাষৰ মানুহগৰাকীক বৰ ভোকাতুৰ যেন দেখা গৈছে, সেয়ে সি তেওঁক চিপছ অলপ আগবঢ়ালে। মানুহগৰাকীয়ে কৃতজ্ঞতাৰে চিপছখিনি ল’লে আৰু তালৈ চাই খুব ধুনীয়াকৈ হাঁহিলে।      

তেওঁৰ হাঁহিটো ইমানেই ধুনীয়া আছিল যে ল’ৰাটোৱে তাক আকৌ এবাৰ চোৱাৰ লোভ সামৰিব নোৱাৰিলে। সেয়ে সি বৃদ্ধাগৰাকীক এইবাৰ অলপ ফলৰ ৰস আগবঢ়ালে। তেওঁ লৰাটোক আকৌ এটা মোহনীয় হাঁহি উপহাৰ দিলে। ল’ৰাটো আনন্দত অধীৰ হৈ পৰিল। গোটেই আবেলিটো তেওঁলোক দুয়ো তাতে বহি থাকিল, একেলগে কিবাকিবি খালে আৰু হাঁহি বিনিময় কৰিলে; কিন্তু কথা-বতৰাৰ নামত দুয়োৰে মাজত এটা শব্দৰো বিনিময় নহ’ল।

আন্ধাৰ নামি অহাৰ লগে লগে ল’ৰাটোৱে খুব ভাগৰুৱা অনুভৱ কৰিলে আৰু ঘৰলৈ ঘূৰি যাব খুজিলে। কিন্তু কেইখোজমান গৈয়েই সি পিছলৈ ঘূৰি চালে আৰু পুনৰ ঘূৰি আহি বৃদ্ধাগৰাকীক সাবটি ধৰিলে। এইবাৰ তেওঁৰ পৰা সি জীৱনৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ আৰু সুন্দৰ হাঁহিটো লাভ কৰিলে।

ঘৰলৈ ঘূৰি আহি দুৱাৰ খোলা মাত্ৰকেই সি মাকৰ মুখামুখি হ’ল। তাৰ মুখত আগেয়ে কেতিয়াও নেদেখা স্বৰ্গীয় আনন্দৰ জ্যোতি দেখা পাই মাক আচৰিত হ’ল আৰু সুধিলে, “তুমি আজি এনে কি কাম কৰি আহিলা, যি তোমাক ইমান সুখী কৰি তুলিব পাৰিলে?” ল’ৰাটোৱে ক’লে, “জানা মা, মই আজি ঈশ্বৰৰ লগত একেলগে দুপৰীয়াৰ টিফিন খালো।“ মাকে কিবা কোৱাৰ আগতে সি আৰু ক’লে, “আৰু কি জানা, মই আজিলৈকে দেখা আটাইতকৈ ধুনীয়া হাঁহিটো মই তেওঁৰ মুখত দেখিলো।”  

আনহাতে, সেই বৃদ্ধাগৰাকীৰ মুখখনো অভূতপূৰ্ব প্ৰশান্তিত উজ্জ্বল হৈ পৰিছিল। ঘৰলৈ ঘূৰি যোৱাৰ লগে লগেই তেওঁৰ পুতেকেও তেওঁক সুধিলে, “তুমি আজি এনে কি কাম কৰি আহিলা মা, যি তোমাক ইমান সুখী কৰি তুলিব পাৰিলে?” তেওঁ উত্তৰ দিলে – “মই আজি পাৰ্কত ঈশ্বৰৰ লগত আলু চিপছ খালো।” পুতেকৰ প্ৰতিক্ৰিয়ালৈ লক্ষ্য নকৰি তেওঁ কৈ গ’ল, “আৰু কি জানা, মই ভবাতকৈ তেওঁ বহুত বেছি সৰু আছিল।”

যদিও আমি প্ৰায়েই প্ৰিয়জনৰ এচিকুট স্পৰ্শ, এটা হাঁহি, এটা মধুৰ মাত, কথা এষাৰ শুনিবলৈ আগ্ৰহী এখন কাণ, এটা সঁচা প্ৰশংসা, অথবা এধানিমান যত্নৰ যাদুকৰী শক্তিক অৱহেলা কৰোঁ, জীৱনটোক গতিশীল কৰি ৰাখিবলৈ এই সকলোখিনিয়েই আমাক প্ৰয়োজন। আমাৰ জীৱনলৈ মানুহ এটা কাৰণৰ বাবে, এটা ঋতুৰ বাবে অথবা চিৰদিনৰ বাবে আহে। কিন্তু সেইবোৰ বিচাৰ নকৰি সকলোকে আমি সমভাৱে আকোৱালি লোৱা উচিত। আমাৰ জীৱনটোক এক বিশেষ মুহুৰ্তত বিশেষধৰণে স্পৰ্শ কৰি যোৱা প্ৰতিজন লোকেই আমাৰ বাবে একো একোজন ঈশ্বৰ। কাল্পনিক বা ধৰ্মপুথিৰ ঈশ্বৰ বাস্তৱত থাকক-নাথাকক, তাক লৈ আমি মূৰ ঘমোৱাৰ প্ৰয়োজন নাই; কিন্তু যদি আমি মানুহক ভাল পাওঁ, মানুহৰ ওপৰত বিশ্বাস ৰাখো আৰু এটা সত্ জীৱনৰ অধিকাৰী হওঁ, তেন্তে আমাৰ প্ৰিয় মানুহবোৰেই এদিন আমাৰ জীৱনলৈ ঈশ্বৰ হৈ আহি আমাক সমুখৰ যিকোনো দুৰ্যোগৰ পৰা ৰক্ষা কৰিব। বিনিময়ত আমি মাথোঁ তেওঁক উপহাৰ দিব লাগিব এটা আলফুল হাঁহি…